Waarom is diversiteit herkennen en erkennen belangrijk? Een persoon is ... more than meets the eye . Elk individu bestaat uit een combinatie van persoonskenmerken en heeft uiteenlopende behoeftes en talenten.
In het diversiteitsvlechtwerk staan twaalf diversiteitsfactoren. Dit zijn elementen die iedereen in meer of mindere mate heeft en waarop we van elkaar kunnen verschillen. Iedereen heeft een leeftijd, een mate van gezondheid, uiterlijke kenmerken en een financiële situatie. Het diversiteitsvlechtwerk helpt professionals bewust te worden van de verschillende diversiteitsfactoren die er zijn.
Andere bijzondere omstandigheden die genoemd worden zijn divers, studenten noemen hierbij bijvoorbeeld psychische problemen, fysieke klachten, zorg voor familieleden thuis of zwanger zijn. Docenten noemen dezelfde ‘overige’ situaties, inclusief een moeilijke of onveilige thuissituatie.Voor meer informatie over dit onderzoek of hoe we binnen Fontys werken met het Movisie vlechtwerk, kun je terecht bij lector Linda van den Bergh van het lectoraat Waarderen van diversiteit.
Quotes van deelnemers aan het onderzoek Financiële situatie ‘Als medestudenten na de les samen op het terras gaan zitten, kun je misschien niet altijd mee omdat je het simpelweg niet kunt betalen.’
‘Misschien is het lastiger voor je om alle verplichte boeken aan te schaffen of om deel te nemen aan andere activiteiten die extra geld kosten.’
Gender en sekse ‘Ik ben momenteel de enige jongen in de klas, waardoor ik me soms best wel buitengesloten voel. Dat start al met aanspreekterm, alles is erg vrouwelijk gericht. Mensen doen het vast niet bewust. Er is nog één jongen die zit in een andere klas, de opleiding trekt ook veel meisjes. Continu moet ik uitleggen waarom ik als jongen deze studie doe. Het is niet dat ik geen maatjes heb in de klas, maar het is dat je anders daarin bent. Je voelt dat je continu moet uitleggen waarom je de opleiding doet die je doet’.
‘Als het gaat over representatie op gender en kleur. In Tilburg over de campus gelopen: ik zag bij elk gebouw posters en vlaggen met op één na allemaal witte studenten, ook docenten, medewerkers ... allemaal wit.’
Taal en geletterdheid ‘Dutch are super nice. To go through the first barrier. that’s easy. But I am 10 years in The Netherlands, but I have only one Dutch friend. In one week in Cuba I had many! There is a culture barrier. I would like to see a bit more of the carnaval feeling during the year.’
‘Ik ben wel eens boos uit een module gekomen.[...] Bij de betreffende module werd denigrerend gesproken over ‘autisten’ door medestudenten. Dat werd niet gecorrigeerd door de docent. [...]Ik was gekwetst, ik heb zelf autisme en was er dus door geraakt. Mijn dochter heeft ook autisme. Het lukte me niet om er op dat moment iets van te zeggen. Misschien had ik het kunnen mailen. Het had op mij een enorme impact, ook nog lang erna. Realiseer je wat je zegt, wees bewust met wie je te maken hebt [...]. Praat over mij alsof ik erbij zit, ook als dat niet zo is.’
Gezondheid 'Drie bijeenkomsten achter elkaar vraagt de student: "Mag het licht aan?". Het is een grote collegezaal en ik was benieuwd waarom die student dit steeds vroeg. Toen gaf de student aan dat zij slechthorend is en dat zij met licht beter kan liplezen. Dit durfde ze in het begin niet te vragen.'
‘Ik ben wel gemotiveerd van mezelf, maar mijn concentratie is het probleem […]. Dit vatten docenten op als ongemotiveerd. Het is ook moeilijk om te zeggen dat het komt door ADD. Ik heb pas vijf maanden terug de diagnose gekregen […]. Ik dacht ook dat het mijn motivatie was. Ik heb nu een vertekend zelfbeeld: ik deed veel moeite, maar het kwam er niet uit. Er wordt in lessen nooit gesproken over waar je last van kan hebben. De SLB-er weet het wel, verder niemand[..]. Het zou mij geholpen hebben als het bekend was dat er meer studenten zijn met ADHD of ADD [...]. Als ik er open het gesprek over zou kunnen aangaan dan zou dit gevoel zeker minder zijn’.
'Het zette mij aan het denken, of ik oog heb voor verschillen in mijn studiegroep. Zie ik alles wel? Ben ik mij ervan bewust dat iedereen andere behoeften heeft? Als een persoon dat niet verwoordt, dan weet ik het niet. Hoe merk ik het dan op? Willen studenten met belemmeringen het wel bekendmaken? Voelen zij zich buitengesloten? De vraag die hier speelt is: hoe monitoren we diversiteit bij studenten?'